I’m Not Doing This With A Friend Bölüm 7

Çevirmen: Mugen

Çınlaması mümkün olmayan bir yerde zil çaldığında koşarak gelen görevli, odanının kapısını kapattı.

 

“Kim bu odada gecenin yarısında zili çalar….!”

 

Oopps….

 

Akademide olması gereken Efendi Carsion, nasıl burada olabilir?

 

“Sen, sadece bana battaniye getir.”

 

Carsion’a hayalet görmüş gibi bakan görevli, ondan duyduğu sözlere bir süre donmuştu.

 

Carsion kaşlarını hafifçe çattığında, hatasını ancak o zaman fark eden hizmetçi, emri yerine getirmek için acilen af dilemek için harekete geçti.

 

“B-ben özür dilerim. Derhal kullanabileceğiniz bir örtü getireceğim.”

 

“Ben….”

 

“Evet, evet? Eğer başka bir emriniz varsa lütfen bana söyleyin.”

 

“Bu benim için….”

 

Carsion sanki başka bir bahane bulamamış gibi sözleri bulanıktı.

 

Ancak, görevli ona baktı ve başını salladı.

 

“Efendinin kullanması için değil, bir başkası için battaniyeye ihtiyacınız var.”

 

Carsion kapalı ağzıyla sessizce başını salladı.

 

“Anlıyorum. Lütfen biraz bekleyin.”

 

Carsion’un emrine battaniye almaya giden görevli, bir şeyin yanlış olduğunu hissetti.

 

Açıkça, onun yakışıklı yüzü ve kirli öfkesi aynıydı.

 

Ama bu uyumsuzluk hissi de ne?

 

Keskin bir şekilde Efendi Carsion’un kılığına girmiş bir hırsızın malikaneye girdiğini mi fark etti?…..Durum bu olamaz.

 

Görevli saçma spekülasyona kafasını salladı.

 

İlk etapta eğer Efendi Carsion değilseniz, Lisianthus Dük’ünün sıkı muhafızlarını aşmak mantıklı değil.

 

Muhafızların gözlerinden bir şekilde kaçsa bile, Dük’ün kim olduğunu bilmeyecekti ama bir davetsiz misafir.

 

Dük çoktan davetsiz misafirin hırsız olduğunu biliyordur.O zaman bu uyumsuzluk hissi de neydi?

 

O anda, kafamdan bir aydınlanma şimşeği geçti.

 

Ah.

 

Bu uyumsuzluk hissinin ne olduğunun farkına vardım.

 

Oh, Tanrım!

 

Efendi Carsion bir başkasının üzerini örtebilmek için battaniyeye ihtiyacı olduğunu söyledi? Bu mümkün olsa bile?

 

Kafası karıştı, hızlı adımları durakladı ve kelimelerin anlamını bir kez daha dikkatlice analiz etmeye başladı.

 

Bunu bir düşün, efendi yaşayan bir kişiye battaniye vereceğini söylemedi. Birini öldürdün ve battaniyeyle bedenini kapatmak mı istiyorsun?

 

Bu kadar. O zaman bu mantıklı.

 

‘Ahhh….’

 

Görevli, rahat bir nefes alarak mırıldandı, “Dük’e ceset temizlemek ve çıkarmak zorunda olduğumdan bu yana uzun süre geçtiğini söylemeliyim.”

 

* * *

 

Sonraki gün, kulüp odasına kanepe getiren Carsion, hevesle Leen’in kulüp odasına girmesini bekledi.

 

Ben endişeli miyim?

 

Hayır, o ölçüde değildi. Sadece kanepeyi gördüğündeki tepkisini ‘birazcık’ merak ediyordum.

 

Kulüp odasına giren Leen, bir süre Carsion’un getiriği kanepeye baktı ve ona seslendi, “Hey, Pembe kafa.”

 

‘Birisini çağırmak için ne kadarda hoş olmayan bir başlık.’

 

Carsion kötü ruh hali içindeydi ama Leen’in kelimelerine tekrar cevap verdi ve tekrar.Konuşmaya devam ederken, doğal olarak “piç” kelimesini söyledi.

 

O sırada Carsion endişeli olduğundan gözlerini devirmekte hızlıydı, ama sonra sözlerini netleştirdi ve tekrar söyledi.

 

Neden sözlerimi yumuşatmam gerektiğini bilmiyorum ama yapmam gerektiğini hissettim.

 

Carsion tanıdık olmayan bir duygu hissetti ve getirdiği kanepeyi kullanmayan Leen’e onu delebilirmiş gibi dik dik baktı.

 

Neden kanepenin üzerine oturmuyorsun? Dün sert kanepenin üzerinde iyi uyumuştun.

 

Leen’in kullanması için kanepeyi getirdiği ortaya çıktı.

 

Bunu birisi için getirmiştim.

 

Yanlış anlaşılma giderildikten sonra dikkatlice kanepeye oturdu. Neyse ki, Carsion’un getirdiği kanepeyi sevmiş görünüyordu.

 

Çırpınan ifadesi tatlıydı.

 

Çırpınan jestleri ve kanat çırpmak için çok çalışan parmaklarının uçları bile sevimliydi.

 

Belki de bu yüzden yaptı ya da ifadesi orijinal ifadesine döndüğünde, duyguları hayal kırıklığı yarattı.

 

Öyleyse durum buydu ya da ifadesi orijinal ifadesine döndüğünde, pişman hissetmişti.

 

“Tamam mısın? -Ne yapıyorsun?”

 

Aslında, daha fazla görmek istedim.

 

Ortaya çıka garip hisle, Carsion onunla konuşmayı durdurması gerektiğine karar verdi ve dün getirdiği battaniyeyi çekti ve ona söyledi,

 

“Uyu.”

 

Leen ona baktığında, onun iyi biri olduğunu ve onun hakkındaki söylentilerin boşuna olduğunu düşündüğünü söyledi.

 

Söylentileri duymak, var olmayan bir şey değildi, olayı azaltacak seviyedeydi.

 

Carsion şimdiye kadar kendisi hakkındaki söylentileri hiç önemsemedi.

 

Ama hikayeyi aniden onun ağzından duymak beni rahatsız etmeye başladı.

 

“Etrafımdaki söylentileri temizlemek için bu fırsatı kullanmak fena olmaz.”

 

Akademi tarafından tahsis edilen ‘günlük’ kulüp saati 2 saatten fazlaydı.

 

Bu, hafta sonları hariç her gün Leen’i görmekten başka seçeneğim olmadığı anlamına geliyor.

 

Carsion her gün çaresizdi çünkü başka biri ona vursa burnunu çekmezdi.

 

“Neyi yanlış yaptım bilmiyorum ama şimdi durmalısın.”

 

Bir hafta oldu.

 

Söylediğim bir kelimeydi çünkü ona gerçekten kızmadım.

 

Gözleri genişledi ve suçluluk yüzüne geldi. Sonra hemen içten bir özür geldi ondan.

 

“Özür dilerim, bu kadar çok kızacağını beklemedim. Çok bencildim. Gelecekte tekrar seninle dalga geçmeyeceğim.”

 

Uzun zamanlı bir sözdü, ama ironik bir şekilde, duyduğum anda kendimi kirli hissettim. O yüzden onunla öfkeyle konuştum.

 

“Şakaydı.”

 

“Huh?”

 

“Bu yeterli. Şakaydı. Bunu bir kez söyledim çünkü benimle her gün dalga geçiyordun. Ya böyle bir yalanla zar zor kandırılırsam?”

 

Kendilerine felaket getiren sözler.