I Stole the Heroine’s First Love Bölüm 16

Çevirmen: Ranfyza

I Stole the Heroine’s First Love 16. Bölüm

Annem beni odaya götürdü.

Bir süredir kilitli olan oda, onun bulunduğu zamankiyle aynıydı.

Babamın sevgisini sebepsiz yere hissettim, bu yüzden duygulandım.

“İkiniz birlikte yaşamak istiyorsanız, bu biraz külfetli olacak.”

Eminim beni duysalar denerlerdi ama bunu yaparak istediğim aile tipini elde etmek istemedim.

Annemin en sevdiği içecek olan lavanta çayı çay masasının üzerine konuldu.

“Otur, içmek ister misin?”

“Evet.”

Çayı bana verdikten sonra annem ciddi ciddi bilekliği kontrol etmeye başladı.

“Bir tür benzersiz güç hissediyorum.”

“Ah?”

Taşa biraz büyü yapılmış gibi sıcak bir aura vardı.

Bileziği sessizce incelerken yüzündeki ifade pek iyi değildi.

“Bunu sana kim verdi?”

“Daniel.”

“Şu serseri?”

“Ha ha.”

Onu daha çok incelerken mırıldandı.

Bileziği bırakıp uzun bir iç çektikten sonra bana sordu.

“Kabaca bakıldığında, mevsimlik taşlarla mana taşlarının karıştırılmasıyla yapılmış gibi görünüyor.”

Mevsimsel taş mı?

Mana taşlarının üst tabakası olan mevsimlik taşlar çok nadir bulunan taşlardı.

Bir mana taşı büyülü güce sahip bir taş ise mevsimlik bir taş da sihir üreten bir taştır.

Çok nadir olduğu için bulunması zordu ve hakkında çok az araştırma verisi vardı.

Ama bu ikisini bir araya getirmek için?

Onu satan kişi ya bozuk para peşinde koşan bir adamdı ya da delinin tekiydi.

“Bu ne için?”

“Hmm. Sanırım insanların zihnine bakmak için… Sadece belirli birkaç kişi için mümkün…”

Sevilebilirlik sistemini anneme anlatmak oldukça zordu.

Ama Kule Ustası olarak neden bahsettiğimi çabucak anladı.

“Gerçekten biraz tuhaf şeylerden yapılmış. Bu işe yaramaz şeyi kim yaptı? Mükemmele yakın olmayan bir çocuğun bunu başarmasına imkan yok.”

“Uzun zaman önceydi, bu yüzden pek iyi hatırlamıyor gibi görünüyor. Bir büyücüden satın alınmış gibi görünüyor… O yüzden bilip bilmediğini merak ettim. Belki de Kule’den biri buna benzer şeyler yapmıştır.”

Annem kuleyi duyunca bir ifade takındı.

Kule’de sihir için deli olan birçok insan vardı. Raymond bile.

Annemin teorisi, Kule’nin kendi dünyalarına kapanmış olanlar tarafından kaza korkusuyla birbirlerini izlemek için inşa edildiğiydi.

“Hadi bulalım. Sanırım kimin yaptığını biliyorum. Yakında bir konferans olacak, o yüzden gelecek.”

Bunu söyleyerek bileziğini cebine koydu.

Sonra bir an sessiz kaldı ve yüzünde endişeli bir ifadeyle bana sordu.

“Nasılsın?”

“Nasıl mıyım?”

“O Wilhelm, o aptaldan ayrılacağını söylemiştin.”

Her şey bitmişti ama hâlâ benim için oldukça endişelenmiş olmalı. Minnettar hissederek gülümseyerek söyledim.

“Ne yapabilirim? Ondan hoşlanmıyorum.”

“Ya İmparator? O kişiyle nasıl tanıştın?”

Annemin sorusu üzerine bir an düşündüm. Tatiana’dan intikam almak için bir hevesle onunla çıkmak istediğimi ona söyleyemezdim.

“Şey, şey. Eh, bir şekilde oldu.”

Bakışlarımı şüpheli bakışlarından kaçırdım.

“Daha önce hiç kaza yapmadın. Bir kez incindin mi?”

“Ne?”

“Karina, çok mütevazi bir hayat yaşadın.”

“Sen ne diyorsun?”

Utandım, bu yüzden yüzüm kızardı.

Annem bana öyle baktı ve yüksek sesle güldü. Sonra başımı okşadı ve şöyle dedi:

“Sen işine bak. Wilhelm olayını annene bırak.”

Bu kadar özgüvenli bir tavırla en çok annem için endişelendiğim söylenebilir.

~*~

(3. şahıs bakış açısı)

Hunt Markisi’nin yeri sabahları gürültülüydü.

Pioneer çifti, hayır, Dük ve eski Düşes ziyarete geldi.

Wilhelm ve Karina’nın evliliğinin dağılmasını geciktirmek, eski çiftin birliğini bile gerektiren daha büyük bir bumerang olarak geri geldi.

Marquis Hunt ve karısının onları selamlarken gözleri titriyordu.

“Ah, bu sabah geldiğiniz için teşekkürler. Dük ve Kule Ustası.”

Marki’nin karısı, büyülenmiş Markiz, Hunt adına öne çıktı.

Oğullarının işiyle uğraşmak saçmaydı.

“Bu çabayı göstermek umuduyla bana bir yanıt göndermemenin nedeni bu değil miydi?”

İyi kişiliğiyle tanınan Dük’ün alaycı sözlerinden Marki dudağını ısırdı.

Bir yanağı dövülmüş gibi şişmişti ve Marki bunu kimin yaptığını sormadan anlayabiliyordu.

“Bence neden burada olduğumuzu biliyorsun.”

Düşes, hayır, Kule Efendisi, zarif bir hareketle çay fincanını kaldırdı.

“Evet, belki de ayrılık yüzündendir. Ancak Will, o günden sonra çok şey düşündü. O zamanlar bir hataydı, uh… Bir süre önce gitti ve prensesten de özür dilediğini söyledi.

“Özür diledi demek ha…”

Dük, önlerinde açıkça küçümsemeye dayanamadı.

Dük’ün evini ziyaret ettiğinde Wilhelm’in nasıl bir köpek olduğunu bilmiyor gibiydiler.

“Şimdilik Wilhelm’i ara. Ona bir sorum var ve ondan duymak istiyorum. Kızıma Düşes’in metresi olmak istediğini söyledi, bu yüzden en azından açıklamasını dinlemem gerekmez mi?

Hunt Markisi uşağını aradı ve ona Wilhelm’i bulmasını söyledi. Düşüncelerinden kurtulmak için antrenman sahasında canla başla çalışan Wilhelm, yıkandıktan sonra oturma odasına geldi.

“Beni aradınız… Seni görmeyeli uzun zaman oldu. Dük ve Kule Ustası.”

Wilhelm ikisini salonda otururken gördü ve neler olduğunu anladı.

Yumruklarını sıktı, ifadesini saklamaya çalıştı.

“Evet. İyi gidiyor gibisin, Will.”

“İlgin için teşekkürler, Düke.”

“Senin ilgisizliğin yüzünden hiç iyi vakit geçiremedim. Nedenini biliyorsun, değil mi?”

Wilhelm bu sözler üzerine ağzını kapattı. Marquis Hunt daha sonra ona yaklaşmasını işaret etti.

“Bir süre önce prensesten özür dilemeye gitmedin mi? Sanırım cevabı muhtemelen duymuşsunuzdur.”

Karina, güçlü bir şekilde ayrılmak istediğini ama bilmiyormuş gibi davranması gerektiğini söyledi.

“Ayrılmak istediğini söyledi. Ama gerçekten yanılmışım ve prensesten ayrılmaya hiç niyetim yoktu.”

Wilhelm’in sert ses tonu üzerine, Marquis Hunt içeriden alkışlarla tezahürat yaptı.

Oğlu sonunda aklını başına topladı!

Fikrini değiştirirse prenses de kesinlikle kabul edecektir.

“Öyleyse Sir Wilhelm’in Düşes’in metresi olmak istediğinin yalan olduğunu mu söylüyorsun?”

Wilhelm, Freya’nın sorusuyla çelişiyordu.

Şövalyelerin erdemleri arasında en yüksek önceliğe sahip olan dürüstlükten vazgeçmeyi göze alamazdı.

Ama aşk aynı zamanda şövalyenin erdemlerinin en önemlisiydi.

Wilhelm, titreyen sesini saklamaya çalışarak dedi.

“Elbette.”

“Evet. Yani Dük, prensesten ayrılmaya kesinlikle niyetimiz yok. Lütfen tekrar düşünün.”

Dük cevabına kızdı. Hepsi Karina’nın suçuymuş gibi davranmıyorlar mı?

“Yalan söylemeye cüret mi ediyorsun? Konağıma geldin ve kızıma Düşes’i taklit etmek, olumsuz şeyler söylemek gibi her türlü saçmalığı söyledin!”

“Ben asla böyle bir şey söylemedim.”

Muazzam güçlere sahip iki adamın baskısıyla oturma odası bir anda şiddetle dondu.

Titreyen Marki Hunt’ı gören Freya ağzını açtı.

“Kimin yalan söylediğini anlamak kolay. Ben boşuna Kule Ustası değilim.”

Sözleri yüzlerinin beyazlamasına neden oldu.

Freya’nın bir büyücü olduğunu tamamen unutmuşlardı.

Karina’yı tehdit ettiği ortaya çıkarsa, şu anki şövalye komutanı konumunu ve ailesinin kayırmacılığını kaybedebilir.

Şövalye, Leydi’ye şiddet uyguladı ve işlediği suçlardan onu sorumlu tuttu.

Wilhelm o zaman ne kadar saçma davrandığını anladı.

Hayatındaki ilk yalandı ve çok önemli ve ölümcüldü.

“Bir yerin hafızasını canlandıran bir sihir, böylece kimin haklı olduğuna karar vermek mümkün olacak.”

Freya pişmanlıkla çenesini okşayarak sözlerine devam etti.

“Kafedeki anıları kalsaydı tabii ki daha iyi olurdu ama olay bir aydan kısa bir süre önce olduğu için kalacağını sanmıyorum.”

Freya, Wilhelm’in şaşkın yüzüne baktı ve sözlerine devam etti.

“Peki, senin için de uygunsa, neden hepimiz dükün evine gidip anıları kontrol etmiyoruz?”

“Evet! O zaman şimdi dükün evine gidelim.”

Wilhelm cevap veremeden, önce Hunt Markisi kabul etti.

Marki Hunt, Wilhelm’i iyi tanıyordu.

Bu basit, dürüst piç asla yalan söyleyemezdi.

Öyleyse, cesurca prensese gidip ona metres olmak istediğini söylemesinin nedeni bu değil miydi?

O halde bir süre önce gidip özür dilediği ve af dilediği doğru olmalı.

“Peki. Araba çağırmanıza gerek yok.”

Freya elini kaldırdı ve hepsini aynı anda ışınladı.