I Stole the Heroine’s First Love Bölüm 26

Çevirmen Ranfyza

 

I Stole the Heroine’s First Love 26. Bölüm

 

Aster ona gülümseyerek bakıyordu ama çevresinde ince bir mana vardı.

 

Arşidük’ün yüzündeki ifade hızla kayboldu.

 

Çok geçmeden büyük öfkenin yerini sihir aldı.

 

Odadaki hava,hükümdarın verdiği mana ve yaşamla ağırlaştı.

 

“Arşidük ve karısının Karina’ya karşı iyi kalpli olmadıklarını zaten biliyorum. Tüm bunların ikinizin planı olup olmadığını merak ediyordum.”

 

Arşidük özür dilemek için yavaşça ağzını açtı.

 

Henüz zamanı değildi.

 

“Yanılıyorsunuz Majesteleri. İşten eve giderken güçlü büyülü güçleri hissettim ve sadece oraya gittim. Bildiğin gibi bela olan Raymond başkentte.”

 

“Raymond’u kontrol etmeye gittiğini mi söylüyorsun?”

 

“Evet.”

 

“Ve tesadüfen prensesi kurtardın.”

 

Arşidük, giderek keskinleşen emperyal güçten geri çekilmemek için az miktarda büyü saldı.

 

Aster’in ısısıyla kavrulan odada serin bir esinti esiyordu.

 

İronik olarak, Arşidük bir kış büyücüsüydü.

 

Ölen babası ve kardeşleri arasında en çok Andrew’u severdi.

 

Aster, çok küçük yaşlardan itibaren onunla karşılaştırılarak büyüdü.

 

Ve Aster sahip olduğu şeylerin çoğunu ona vermek zorunda kaldı.

 

Eski imparator öldüğünde, Aster’in ilk öldürmeye çalıştığı kişi Andrew’di.

 

2. Prens’in isyana neden olduğu gün Andrew’in dadısı onu alıp götürmemiş olsaydı, o artık bu dünyada olmayacaktı.

 

‘Şanslısın.’

 

Ancak Arşidük yine de kullanılmaya değerdi. En azından dış görüntüsü uğruna.

 

Aster büyü gücünü topladı ve Arşidük’e dedi.

 

“Anlıyorum. Niyetin ne olursa olsun, prensesi kurtardığın doğru.”

 

İmparatorun sözleriyle arşidük gücünü kullanmayı bıraktı. Elleri ve sırtı terden ıslanmıştı.

 

“Gidebilirsiniz.”

 

Aster’in emiri üzerine Andrew hızla saraydan ayrıldı.

 

Aster’in kundakçı olduğundan neden şüphelendiğini bulması gerekiyordu.

 

Berris Caddesi’ndeki yangın mahaline vardığında sebebini hemen anladı.

 

Çok zayıf olmasına rağmen büyüsünün izleri kalmıştı.

 

İmparatorluk ailesinde doğan büyücüler, manalarını Sihir Kulesi’ne kaydetmezler.

 

Bu yüzden takip etmek zordu.

 

Ancak Aster, Arşidük’ün manasını biliyordu.

 

Belki de bu yere gelir gelmez fark etti.

 

Dahası, sadece Karina’yı kurtarmak için kullanılacak oldukça büyük bir miktardı ve bu nedenle Aster, belki de kundakçı olarak Andrew’u düşündü.

 

Raymond.

 

Mantıklı olan Raymond’du. O Kaçmadan önce aldığı bilgi buydu.

 

Andrew, yangını başlatırken Raymond’a manasını teklif etmiş olabilecek birini düşündü.

 

Tatiana.

 

Andrew dişlerini gıcırdatarak aniden ayağa kalktı.

 

Hemen Arşidük’ün evine döndüğünde Tatiana’yı buldu.

 

“Ekselansları, burada mısınız?”

 

“Düşes nerede?”

 

“Yatak odasında.”

 

Uşak, her zamankinden daha sert olan arşidüke gergin bir şekilde bakıyordu.

 

Bu günlerde Arşidük’ün atmosferi eskisinden daha acımasız görünüyordu.

 

Her zaman gülümseyen ve rahat olan Tatiana bile temkinli görünüyordu.

 

‘Sorun ne?’

 

Dünyada muhabbet kuşu çifti olarak bilinen bu ikilinin gerçek hikayesini sadece uşak biliyordu.

 

Andrew dükalığa yükseldikten ve hatta evliliklerini yönettikten sonra, düğünün ertesi gününü hâlâ unutamadı.

 

‘Boynuna bıçak dayadı ve birlikte yaşayamaz hale geldiler.’

 

İlk geceden hemen sonra olduğu için uşak, Arşidük’ün onuruna düşük düzeyde olan hizmetkarların ağzını kapalı tutmakta zorlandı.

 

Tabii çiftin tek kişilik oda olarak kullanacaklarını düşündükleri yatak odası da ikiye bölünmüştü, bu yüzden ortalık karışmıyordu.

 

‘Neden böylesiniz?’

 

Uşak, ikinci kata çıkan Arşidük’ün arkasına baktı, ikisinin hâlâ birbirlerine karşı soğuk olmasından endişeleniyordu.

 

Şimdiye kadar Düşes sessiz kaldı çünkü dışarıda pek fazla aktivite yapmamıştı.

 

Ancak bu aralar her yerden sesler gelmeye başladı.

 

Şimdilik, ikisinin iyi anlaşacağını ummaktan başka seçeneği yoktu.

 

~*~

 

Odasında bulunan Tatiana, aniden açılan kapı sesiyle irkildi.

 

Zaten o kadar hassastı ki en ufak bir gürültüde bile irkildi, bu yüzden gergin bir şekilde tepki verdi.

 

“Kim o?!”

 

Ancak arkasında hissettiği baskı, vücudunun kendi kendine zıplamasına neden oldu.

 

Tatiana hızla arkasına baktı.

 

“Merhaba… Andy.”

 

“Bileziği bana ver.”

 

“Ne? N-neden bunu yapıyorsun?

 

“Hemen.”

 

Andrew isteksizce Tatiana geri adım atarken onun kolunu tuttu.

 

Elini bileğindeki bileziğe koyar koymaz, düğünden sonraki ilk gecelerinde ona verdiği büyünün uçup gittiğini gördü.

 

Öfkeden gözlerinin kızardığını hissetti.

 

“Sana verdiğim büyüyü ne yaptın?!”

 

Tatiana zorla gülümsedi ve başını salladı.

 

“Hey, gittiğini nasıl bilebilirim? Ben büyücü bile değilim. Ne kadar tuhaf.”

 

“Yani senin için deli olan Raymond’un sihrini buradan aldığını mı söylüyorsun?”

 

Andrew’in her şeyi bildiğini fark ederek gözlerini sıkıca kapattı.

 

‘Bundan nasıl kurtulurum?’

 

Bir kelime söylemeyince, Andrew tuttuğu elini bıraktı.

 

Sanki elinde çöp tutuyormuş gibi olan gibi tavrı, Tatiana’nın ona sahip olamayacağını düşünmesine yol açıp kalbi kırıldı.

 

Bileziği uzun zamandır taktığından dolayı ilk kez başının üzerindeki siyah boşlukla yüzleşebildi.

 

“Beni her zaman kendinden bıktırıyorsun. Bundan bıktım ve yoruldum.”

 

“Andy.”

 

“Bana öyle seslenmemeni sana çoktan söylemeliydim.”

 

Tatiana’nın mavi gözleri doldu.

 

Pırıl pırıl gözyaşları halının üzerinde koyu lekeler oluşturarak pembe yanaklarından aşağı akıyordu.

 

Ona bakan herkese karşı acınası görünüyordu.

 

Belki başkaları onu görseydi, temiz ve zarif hanımın gözyaşlarını silmek için yaygara koparırlardı.

 

Ama Andrew, Tatiana’yı böyle görünce, küçümsemesi taştı.

 

“Lütfen benim önümde ağlama. Gerçekten ağlamak isteyen benim.”

 

“Yanılmışım. Öyleyse neden beni şimdi affetmiyorsun?”

 

“Affetmek mi? Tüm hayatımı mahvettin ve şimdi de affetmemi istiyorsun!”

 

Andrew’un nefret dolu bakışları Tatiana’ya döndü. Onun nefretini tamamen kabul etmekten korkuyordu.

 

Onun acınası gözleriyle omuzlarının titrediğini ve ağladığını gören Andrew dişlerini gıcırdattı.

 

“Sakın unutma, beni imparator yapabileceğini söylediğin için hala evliyiz.”

 

Oturan Tatiana’ya karşı homurdanarak söylendi.

 

“Çünkü kaybettiğim her şeyi geri almak için o yere ihtiyacım var.”

 

Bu sözler, onun bir araçtan başka bir şey olmadığının beyanından başka bir şey değildi.

 

Alıştığı anda, kelimeler tanıdık gelse de kalbi hala kırılmıştı. Tatiana başını eğdi.

 

Andrew ona öylece baktı ve dışarı çıktı.

 

Bir süre oturduktan sonra Tatiana vücudunu kaldırdı.

 

Onun bu şekilde üzgün olan kızı oynayacak vakti  yoktu.

 

Kapıyı kilitledi ve kıyafetlerini değiştirdi.

 

Hem boynunu hem de kollarını örten siyah elbisesi, tıpkı bir yas elbisesini andırıyordu.

 

Gümüş rengi saçları toplanmış, siyah saç filesine sarılmış ve şapkasının altına gizlenmişti.

 

Bileziğini çözdü, iyice içine soktu ve siyah eldivenlerini takarak duvara doğru yöneldi.

 

Acil bir durumda kullanılması gereken kaçış yolu açıldı.

 

Arkasını bir kez daha kontrol etti ve oraya gitti.

 

Dışarısı zaten karanlıktı.

 

Karanlık gecenin kırmızımsı gökyüzünü yavaşça ele geçirdiğini görebiliyordu.

 

Tatiana, Arşidük’ün evinin diğer tarafından bir arabaya bindi. Arabacı hiçbir şey sormadan onu başkentin eteklerindeki ormana götürdü.

 

Araba durunca Tatiana parasını koltuğa koydu ve indi.

 

Oradan ormana doğru ilerlerken küçük bir kulübe gördü.

 

Kapıya hafifçe vurdu ve kapı sanki bekliyormuş gibi açıldı.

 

“Titi.”

 

“Ray, kendini daha iyi hissediyor musun?”

 

Uzun zamandır görmediği Raymond’un yüzü eskisinden çok daha iyi olmuştu.

 

İlk başta yüzü o kadar şişmişti ki onun Raymond olduğunu bile anlamadı.

 

Tatiana, yüzünü bu şekilde gösteren kişinin kulenin sahibi olduğunu tek biliyordu.

 

Nedense hiçbir şey söylemedi.

 

“Ha ha. Evet, bu tarafa doğru gelin.”

 

Rustik görünümün aksine kulübenin içi genişti ve eski moda bir şatoya benziyordu. 

 

Bütün bunlar Raymond’ın büyüsüyle yapıldı.

 

Tatiana, tüm evi saran tatlı çiçek kokusuyla rahatladı.

 

“Çay ister misin?”

 

“Evet. Ray’in neler verdiğini görmek her zaman güzeldir.”

 

Tatiana masaya oturdu ve bir süre bekledi.

 

Buraya geldiğinden beri bir süre geçti.

 

Tuhaf duygular hisseden Tatiana, takmadığı bileziğine dokunmak için bileğine dokundu.

 

Ancak çok geçmeden orada olmadığını anladı ve elini indirdi.

 

“Hadi, işte en sevdiğin kiraz çiçeği çayı.”

 

“Teşekkürler Ray.”

 

Şeffaf camda açan güzel çiçekleri görünce yüreği burkuldu.

 

Bu çay kendisine ilk servis edildiğinde bugünkü gibi bir durumu hayal bile edemezdi.

 

“Yani, ne oluyor?”

 

“Ne?”

 

“Bana kötü bir şey olduğu için geldin. Bana soracağın bir şey var mı? O tarif kitabını tekrar çalmayı deneyeyim mi?

 

“Hayır, Ray.”

 

Tatiana çay fincanıyla oynarken düşünceleriyle dalgındı.

 

Ne tarif kitabı ne de Nivea elde edilmesi zor bir şey değildi.

 

İşler yolunda gitmediğinde, Raymond’a bir hevesle, Tatiana’nın kendisinin işlerin bu kadar büyüyeceğini bilmediğini söyledi.

 

Ve Andrew öğrenecekti.

 

“O zaman ne? Zor şeylerden bahsederken hep bu kadar tereddütlü müsün?”

 

“Ah. Ama bu sefer Ray benim yüzümden incindi.”

 

Daniel garip bir şekilde kendisinden uzaklaşmaya başlayınca Titania’nın Raymond’a olan bağımlılığı arttı.

 

Raymond bu durumdan çok memnundu.

 

Zayıflamış bir zihin kadar çatlakları delmek de kolaydı.

 

“Senin için her şeyi yapabilirim, Titi.”

 

Tereddüt eden Tatiana yavaşça başını kaldırdı.

 

Bunun ne kadar tehlikeli olduğunu biliyordu ama Raymond’un anlayacağına inanıyordu.

 

“Karina’yı öldürmeme yardım et, Raymond.” 

 

Bu sefer farklı olmalıydı.

 

Tatiana da bir o kadar çaresizdi.